LOGOWANIE
Twój login: Twoje hasło:
TOWARY W/G HS*
*)
UE Wspólna Taryfa Celna 2019
EU Common Customs Tariff 2019
UE Tarif Douanier Commun 2019
EU Gemeinsamen Zolltarif 2019
Strona główna » Aktualności » Instytucje oraz regulacje dotyczące importu przez podmioty indonezyjskie

Instytucje oraz regulacje dotyczące importu przez podmioty indonezyjskie

2015-04-13 18:52:42
   
 
              

 

Instytucje oraz regulacje dotyczące importu przez podmioty indonezyjskie


W indonezyjskim porządku prawnym organem odpowiedzialnym za wprowadzanie regulacji dotyczących importu i eksportu jest Ministerstwo Handlu, które poprzez Generalny Dyrektoriat Narodowego Rozwoju Eksportu (Directorate General of National Export Development) sprawuje pieczę nad szeroko pojętą aktywnością handlową przedsiębiorców.  

Inspekcję i nadzór nad obszarami celnymi sprawuje Generalny Dyrektoriat do spraw Cła i Akcyzy (Directorate General of Customs  and Excise – DGCE). Do głównych zadań dyrektoriatu należy:
  • Ochrona społeczeństwa przed importem niebezpiecznych bądź szkodliwych towarów;
  • Ochrona poszczególnych gałęzi przemysłu lokalnego przez nieuczciwą konkurencją z zagranicy;
  • Egzekwowanie prawa na przejściach granicznych oraz obszarach celnych;
  • Egzekwowanie należności z tytułu cła importowego oraz innych związanych z tym podatków.
Spośród gamy dokumentów i regulacji, potencjalny importer powinien zwrócić szczególną uwagę na następujące akty prawne:
  • Ustawa o Prawie Celnym nr. 17 z 2006 roku (Indonesian Customs Law);
  • Rozporządzenie Ministerstwa Finansów nr. 144/PMK.04/2007;
  • Regulacja DGCE Nr. P. 42/BC/2008 oraz P. 08/BC/2009;
  • Rozporządzenie Ministerstwa Handlu nr. 57/2010;
  • Rozporządzenie Ministerstwa Handlu nr. 83/2012;
  • Regulacja Narodowej Agencji ds. Kontroli Leków i Artykułów Spożywczych (National Drug and Food Agency/ Badan Pengawas Obat dan Makanan – BPOM) nr. 27 z 2013 roku.
Ze względu na dużą płynność i częste zmiany dotyczące prawa, potencjalnym importerom by posiadać aktualną widzę prawną, zaleca się korzystanie z usług wyspecjalizowanych firm konsultacyjnych bądź kancelarii prawnych.

Wymogi stawiane importerom

Każdy importer niezależnie czy jest to osoba fizyczna czy osoba prawna, musi spełnić konkretne warunki administracyjne (w zależności od rodzaju towarów i celu).

Numer Identyfikacyjny Importera (Importer Identification Number/Angka Pengenal Impor – API) Numer API jest jednym z wymogów podstawowych dla importującego podmiotu. Jest on ważny przez 5 lat i istnieje możliwość przedłużenia jego ważności.

Aktualnie występują dwa typu API:
  • API-U (General Importer Identification Number – Angka Pengenal Impor Umum), przeznaczony dla importujących towary dla celów handlowych. Wydawany jest przez Ministerstwo Handlu, bądź jego komórkę regionalną;
  • API-P (Producer Importer Identification Number – Angka Pengenal Impor Produsen), przeznaczony dla importujących na własne potrzeby produkcyjne. W przypadku API-P rozróżniane są także trzy podkategorie:
    • API-P dla porozumień o podziale produkcji, wydawane przez Dyrektoriat Generalny ds. Handlu Zagranicznego (Indonesian Directorate General of Foreign Trade);
    • API-P dla zagranicznych i lokalnych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością,  wydawany przez BKPM;
    • API-P dla innych celów, wydawany przez Ministerstwo Handlu, bądź komórkę regionalną.
Import bez posiadania Numeru Identyfikacyjnego Importera może odbywać się wyłącznie za zgodą Ministerstwa Handlu i tylko w przypadkach nieregularnego importu dóbr na własne potrzeby (tzn. nie będących później przedmiotem handlu).

Identyfikacyjny Numer Celny (Customs Identification Number/ Nomor Pengenal Importir Khusu – NIK). Jest to obowiązkowy numer personalny wykorzystywany do rejestru prowadzonego przez Dyrektoriat Generalny ds. Cła (Directorate General of Customs/ Direktorat Jenderal Bea Cukai – DJBC), który monitoruje przestrzegania obowiązków celnych. NIK uzyskuje się za pośrednictwem DGCE I jest on ważny dopóki nie uchyli go organ wydający.

Specjalny Numer Identyfikacyjny Importera (Special Importer Identification Number/ Nomor Pengenal Importir Khusu – NPIK). Wymagany jest on w przypadku podmiotów importujących określoną grupę produktów. W kategorii tej mieszą się głównie artykuły spożywcze jak ryż, kukurydza, cukier czy soja oraz inne towary jak np. elektronika, zabawki, obuwie czy tekstylia.

Numer Zarejestrowanego Importera (The Registred Importer Number/Importir Terdaftar Produk Tertentu – ITPT).  Jest on wymagany dla osób oraz firm importujących takie dobra jak elektronika, zabawki, obuwie, odzież, artykuły spożywcze, kosmetyki jak i również tradycyjne i ziołowe produkty lecznicze.

Zezwolenie na Import Używanych Dóbr Kapitałowych (Import Approval for Used Capital Goods/ Persetujuan Impor Barang Modal Non Baru). Zezwolenie wydawane jest przez Ministerstwo Handlu i jest obligatoryjne dla importujących dobra kapitałowe przez jego bezpośrednich, późniejszych użytkowników, firmy odnawiające oraz dostawców sprzętu szpitalnego.

Company Master Number (Nomor Induk Perusahaan – NIPE). Numer NIPE jest niezbędny by uzyskać prawo do wyłączenia bądź zwrotu podatku celnego, VAT-u oraz podatku od sprzedaży towarów luksusowych.

Procedury importowe – Odprawa celna

W przypadku każdorazowego przywozu dokonanego przez zarejestrowanego importera, towar powinien zostać poddany weryfikacji i przeglądowy w porcie załadunku.  Rezultat kontroli przeprowadzonej przez inspektora powinien zostać wpisany do formy Raportu Inspektorskiego (Surveyor Raport/ Laporan Surveyor – LS).

Przed przyjazdem pojazdu przeznaczonego do dalszego transportu spoza obszaru celnego, przewoźnik  jest zobligowany do zawiadomienia Urzędu Celnego o jego przyjeździe. Następnie po dotarciu pojazdu transportującego, przewoźnik musi przedłożyć podpisaną przez niego Deklarację Celną w języku angielskim bądź indonezyjskim, dyrektorowi urzędu celnego w przeciągu 24 godzin (8 godzin w przypadku transportu drogą lotniczą, oraz w trybie niezwłocznym w przypadku transportu lądowego). Dopiero po uzyskaniu akceptacji deklaracji celnej, można dokonać rozładunku importowanych towarów.

Przed przybyciem importowanych towarów, importer zobowiązany jest:
  • Wypełnić Formularz Deklaracji Celnej (Customs Declaration Form/ Pengajuan Impor Barang – PIB) dla Urzędu Celnego;
  • Wykalkulować wysokość cła importowego (Customs Declaration Form/ Bea Masuk – BM), VAT-u (Value added Tax/ Pajak Pertambahan Nilai – PNN) wraz z innymi wymaganymi opłatami podatkowymi [1] oraz dokonać płatności w banku depozytowym [2].
Po dokonaniu płatności przez importera, deklaracja PIB powinna zostać złożona wraz z innymi wymaganymi dokumentami w Urzędzie Celnym w celu uzyskania odprawy celnej (Surat Persetujuan Pengeluaran Barang – SPPB). Poniżej zostawienie reszty wymaganych dokumentów:
  • Potwierdzenie płatności;
  • Numer API;
  • Numer Rejestracji Podatkowej (Tax Registration Number/ Nomor Pokok Wajib Pajak – NPWP);
  • List Rejestracji Celnej (Customs Registration Letter/ Surat Registrasi Pabean – SRP);
  • Potwierdzenie zapłaty cła, akcyzy i innych podatków (Surat Setoran Pabean, Cukai dan Pajak – SSPCP);
  • Faktura handlowa;
  • Konosament bądź lotniczy list przewozowy;
  • Ubezpieczenie;
  • List uwierzytelniający w przypadku gdy, podmiot składający dokumenty jest firmą zajmującą się odprawą celną (PPJK).
Po sprawdzeniu i akceptacji dokumentów przez urzędników Urzędu Celnego, odprawa celna dokonywana jest w momencie gdy importowane dobra zostaną ustawione na torze zielonym. W przypadku ustawienia na torze czerwonym, importowane dobra będą podlegać dalszej inspekcji.

Etykiety, standardy, rejestracja produktu

Przed rozpoczęciem czynności marketingowych w Indonezji, firma zagraniczna powinna zwrócić szczególną uwagę czy oferowane przez nią towary spełniają wymogi Indonezyjskich Narodowych Standardów (Indonesia National Standard – SNI). SNI jest głównym oznaczeniem jakości wydawanym w Indonezji w zgodzie z wytycznymi Kodeksu Dobrych Praktyk WTO.

SNI wydawane jest dla towarów, oferowanych usług, procesów wytwórczych, systemów funkcjonujących w przedsiębiorstwie jak i personelu, niezależnie czy produkcja odbywa się w Indonezji czy pochodzi z importu. W sytuacji gdy dany produkt spełnia wymogi SNI, uzyskuje on certyfikat i poświadczenie na etykiecie. Uzyskanie SNI nie jest obowiązkowe, ale w przypadku produktów mających wpływ na zdrowie, bezpieczeństwo, ochronę środowiska bądź sytuację gospodarczą, możliwe jest istnienie wymogu spełniania części z wymogów i parametrów SNI.

By sprostać i nadążyć za światowymi trendami odnośnie kwestii zdrowia, bezpieczeństwa, technologii produkcji czy światowego handlu, rząd indonezyjski wprowadził w życie system kontroli artykułów spożywczych i medycznych, administrowany przez Narodową Agencję ds.  Kontroli Leków i Artykułów Spożywczych (National Drug and Food Agency/ Badan Pengawas Obat dan Makanan – BPOM). W rezultacie wszystkie importowane oraz wyprodukowane w Indonezji produkty spożywcze, kosmetyki, leki oraz produkty komplementarne do wymienionych muszą zostać zarejestrowane w BPOM zanim znajdą się na rynku. Ze względu na długi czas oczekiwania, zaleca się by eksporter rozpoczął proces rejestracji przed dostarczeniem towarów do Indonezji.

Występują trzy kody rejestracyjne dla produktów:
  • Kod SP (Counseling Certificate/ Sertifikat Penyuluhan) przeznaczony dla małych I średnich przedsiębiorstw;
  • Kod MD (Domestically Produced Food/ Makanan Produksi Dalam Negeri) dla dużych producentów artykułów spożywczych, w domniemaniu będących w stanie sprostać krajowym wymogom dotyczącym jakości produktów;
  • Kod ML (Imported Food/ Makanan Luar) udzielany producentom przetworzonych artykułów spożywczych, wykorzystujących zarazem bazę surowcową z zagranicy.
W przypadku numeru rejestracyjnego z oznaczeniem ML, znajduje się ono opakowaniu importowanego produktu spożywczego bądź leku. Numer ten jest przydzielany na czas nieokreślony, dopóki zmianie nie ulegnie skład, proces produkcji bądź lokalizacja fabryki.

Formularze rejestracyjne należy kierować do Dyrektoriatu ds. oceny bezpieczeństwa produktów spożywczych (Directorate of Food Safety Assessment), POM, Budynek D, piętro 3, Jalan Percetakan Negara 23 Central Jakarta (Jakarta Pusat). Numer telefonu: (+62-21) 4245267.

W celu dokonania rejestracji wymagane są następujące dokumenty:
  • Kopia listu poświadczającego z kraju pochodzenia produktu;
  • Certyfikat Zdrowia;
  • Raport z badania laboratoryjnego;
  • Etykieta w kolorze;
  • Przynajmniej 3 próbki danego produktu;
  • Skład i opis;
  • Kopia Licencji Biznesowej (SIUP oraz API-U).
W celu importu produktów do Republiki Indonezji należy podjąć następujące kroki:
  1. Importer musi być zarejestrowany na stronie http://e-bpom.pom.go.id. Do rejestracji wymagane są następujące dokumenty:
    • zapytanie ofertowe;
    • oświadczenie osoby decyzyjnej (Surat Pernyataan Penanggung Jawab);
    • kopia licencji importowej (Angka Pengenal Importir – API);
    • kopia licencji handlowej (Surat Ijin Usaha Perdagangan – SIUP);
    • kopia numeru identyfikacji podatkowej (Nomor Pokok Wajib Pajak – NPWP);
    • licencję przemysłu farmaceutycznego (Izin Indistri Farmasi) w przypadku leków;
    • listę produktów mających być przedmiotem importu wraz z kodami.
       
  2. Po dokonaniu rejestracji, importer musi złożyć wniosek o przydzielenie Certyfikatu  Importowego (Surat Keterangan Import – SKI).
     
  3. By uzyskać SKI, należy posiadać z możliwością wglądu min. w faktury; dokumentów przewozowych; konosamentu lub odpowiedni list przewozowy przeznaczony dla transportu drogą lotniczą; potwierdzenie opłaty z tytułu państwowych dochodów poza podatkowych (Penerimaan Negara Bukan Pajak – PNBP). Dodatkowo może pojawić się potrzeba przedstawienia innych dokumentów w zależności od importowanych produktów. Informacje na ten temat znajdują się w regulacji BPOM nr. 27.2013.
     
  4. Importer powinien przedłożyć wydruki wszystkich wymaganych dokumentów, po przesłaniu informacji droga elektroniczną.
     
  5. Po akceptacji dokumentów przez BPOM, importer zobowiązany jest do opłaty z tytułu państwowych dochodów poza podatkowych (Penerimaan Negara Bukan Pajak – PNBP).
     
  6. Certyfikat Importowy (Surat Keterangan Import – SKI) zostanie przesłany drogą elektroniczną do Indonesia National Single Window (INSW), zaś jego kopia do importera. Certyfikat jest ważny tylko i wyłącznie na jedną dostawę.
     
  7. Importer po otrzymaniu zatwierdzonego certyfikatu powinien przedłożyć go w Urzędzie Celnym w celu uzyskania zwolnienia od podatku cła.
Istnieje 7 różnych typów Certyfikatów Importowych SKI:
  • Certyfikat importowy dla składników potrzebnych do produkcji leków (SKI Bahan Baku Obat);
  • Certyfikat importowy dla leków (SKI Obat Jadi);
  • Certyfikat importowy dla składników potrzebnych do produkcji w medycynie tradycyjnej, przemyśle kosmetycznym oraz innych produktów komplementarnych (SKI Bahan Baku Obat Tradisional – OT, Kosmetik dan Produk Komplemen);
  • Certyfikat importowy dla produktów medycyny tradycyjnej, kosmetyków oraz produktów komplementarnych (SKI OT, Kosmetik, dan Produk Komplemen);
  • Certyfikat importowy dla surowców do produkcji artykułów spożywczych (SKI Bahan Baku Pangan);
  • Certyfikat importowy dla dodatków do żywności (SKI Bahan Tambahan Pangan);
  • Certyfikat importowy dla artykułów spożywczych przeznaczonych do sprzedaży detalicznej (SKI Produk Pangan Olahan, Produk Ritel).
Certyfikat SNI (Indonesian National Standards/  Standar Nasional Indonesia)

Certyfikat SNI został wprowadzony przez indonezyjskie władze poprzez rozporządzenie rządowe nr. 102/2000. Został on wprowadzony w celu zwiększenia kontroli jakościowej części oferowanych produktów, usług, procesów wytwórczych oraz kompetencji zatrudnionego personelu. Sama formuła SNI wraz z wytycznymi, oparta jest na Kodeksie Dobrych Praktyk WTO.

Wszystkie wyżej wymienione, w sytuacji gdy spełniają  określone odgórnie warunki, uzyskują odpowiedni certyfikat z oznaczeniem SNI. Sam certyfikat jest pisemną gwarancją nadaną przez akredytowaną instytucję bądź laboratorium dającą zapewnienie, iż  produkty, usługi, procesy wytwórcze oraz kompetencje zatrudnionego personelu, mieszczą się w ramach ustawowych standardów. Podczas gdy oznaczenie SNI jest faktycznie jedynie znakiem znajdującym się na opakowaniu danych artykułów, istnieje 9 różnych certyfikatów, możliwych do uzyskania:
  • Certyfikat dla wyników testów;
  • Calibration Certificate, będący odpowiednikiem polskiego świadectwa wzorcowania;
  • Certyfikat systemu jakości;
  • Certyfikat zarządzania środowiskowego;
  • Certyfikat produktu;
  • Certyfikacja zatrudnionego personelu;
  • Certyfikat zrównoważonej polityki leśnej;
  • Certyfikat inspekcyjny;
  • Certyfikat bezpieczeństwa.
Uzyskanie oznaczenia SNI oraz skorelowanych z nim certyfikatów nie jest obowiązkowe dla wszystkich towarów będących w obrocie na rynku indonezyjskim. Wymóg ten tyczy się następujących towarów:
  1. Zabawki
    Regulacje indonezyjskie (Rozporządzenie Ministra Przemysłu Republiki Indonezji nr. 24/M-IND/PER/4/2013 dotyczące wymogów SNI dla zabawek dziecięcych) jako zabawki, uznają: „Produkty i materiały zaprojektowane lub w zamyśle skierowane do użytku przez dzieci do 14 roku życia, do prawidłowego bądź nieprawidłowego użytkowania zgodnie z nawykami dzieci.”.
     
  2. Opony
    Wymienia je Rozporządzenie Ministra Przemysłu Republiki Indonezji nr. 11/M-IND/PER/1/2012dotyczące wymogów SNI dla opon, zmienione Rozporządzeniem Ministra Przemysłu Indonezji nr. 27/M-IND/PER/5/2013 z 2013 roku dotyczące drugiej poprawki Rozporządzenia nr. 11/M-IND/PER/1/2012.
     
  3. Cement
    Określony Rozporządzeniem Ministra Przemysłu Republiki Indonezji nr. 18/M-IND/PER/2/2012 dotyczącym wymogów SNI dla cementu.
     
  4. Nawozy nieorganiczne
    Wymienione w Rozporządzeniu Miitra Przemysłu Republiki Indonezji nr. 16/M-IND/PER/2/2012 dotyczącym wymogów SNI dla nawozów nieorganicznych.
     
  5. Butelkowane wody mineralne
    Określone przez Rozporządzenie Ministra Przemysłu Republiki Indonezji nr. 49/M-IND/PER/3/2012, dotyczące standardów SNI dla butelkowanych wód mineralnych.
     
  6. Kaski motocyklowe
    Regulowane poprzez Rozporządzenie Ministra Przemysłu Republiki Indonezji nr. 40/M-IND/PER/6/2008, dotyczące standardów SNI dla kasków motocyklowych.
     
  7. Niskociśnieniowe regulatory dla butli z gazem płynnym (LPG)
    Wymienione w Rozporządzeniu Ministra Przemysłu Republiki Indonezji nr. 15/M-IND/PER/3/2013.
Głównym wymogiem dla uzyskania Certyfikacji SNI jest wdrożenie systemu zarządzania jakością spełniającego normy ISO 9001:2008 (w Polsce wydana przez Polski Komitet Normalizacyjny z oznaczeniem PN-EN ISO 9001:2009).

[1] Więcej informacji odnośnie opłat znajdą państwo pod adresem http://eservice.insw.go.id/.
[2] Bankiem depozytowym w rozumieniu prawa indonezyjskiego jest bank, który uzyskał zgodę Centralnego Banku Indonezji do przeprowadzania transakcji w walucie obcej (wszystkie większe banki spełniają powyższy wymóg).

Źródło: Wydział Promocji Handlu i Inwestycji Ambasady RP w Dżakarcie